يكى از خطراتى كه هميشه بزرگان و رهبران يك مذهب يا كشور را تهديد مى‏كند، وجود اطرافيان ناصالح است كه به خاطر اغراض ‏انحرافى، مادى يا اعتقادى پيرامون بزرگان را گرفته، بين آنان ومردم فاصله ايجاد مى‏كنند و معمولا راههاى ارتباطى آنان را با مردم قطع مى‏كنند. اگر بزرگان مواظب اين گونه افراد نباشند، چه ‏بسا زيانهاى جبران ناپذيرى به بار خواهد آمد كه جبران آن مشكل ‏است. در زمان امام جواد عليه السلام نيز اين گونه افراد با سوء استفاده از كمى سن امام، به خيال خود فكر مى‏كردند مى‏توانند بر امور امام ‏مسلط شوند و هر طور كه خواستند، عمل كنند. امام اين خطر را احساس كرد و بى‏هيچ اغماضى آنان را طرد كرد.

ابوالعمر، جعفر بن ‏واقد و هاشم بن ابى‏هاشم در شمار اين افراد جاى داشتند. امام درباره آنان فرمود: خداوند آنان را لعنت كند; زيرا به اسم ما ازمردم اخاذى مى‏كنند و ما را وسيله دنياى خود قرار داده‏ اند.