ابوالسمهرى و ابن ابى‏ الزرقا داراى انديشه ‏هاى باطل بودند، ولى‏ آن را آشكار نمى‏ساختند. آنها خود را به امام و ياران امام ‏نزديك كرده، از اين موقعيت‏ سوء استفاده مى‏كردند. اسحاق انبارى‏ مى‏گويد: روزى امام جواد عليه السلام به من فرمود: ابوالسمهرى و ابن ابى ‏الزرقا گمان مى‏كنند مبلغ ما هستند، شاهد باشيد من از آنان بيزارم; زيرا آنان فتنه‏ گرو ملعونند. اى‏اسحاق! مرا از شر آنان راحت كن. گفتم: فدايت ‏شوم. آيا كشتن آنان‏ جايز است؟ فرمود: آنان فتنه مى‏كنند و گناه آن را به من و دوستانم نسبت مى‏دهند. قتل آنان واجب است. اگر مى‏خواهى از شرآنان خلاص شوى، آشكارا آنان را نكش; زيرا در اين صورت بايد پيش داوران ستم پيشه شاهد بياورى و در نهايت تو را خواهند كشت. من نمى‏خواهم به خاطر دو فاسد، مومنى از بين برود. اين كار راپنهانى انجام بده. محمد بن عيسى مى‏گويد: بعد از اين قضيه، ديدم ‏اسحاق هميشه منتظر فرصتى است تا اين دو را به سزاى اعمالشان‏ برساند.