به نام حضرت دوست

.

صداي پاهايش را ميشنوي؟

دارد مي‌آيد!

رجب را ميگويم

رسيد [گل]

پشت درب ايستاده

خانه دل را از غير « او » خالي كرده ايم؟

درب را كه باز ميكني رودي ميبني به چه زيبايي و به چه عظمت

ميگويي:

آه خداي من چرا خانه من درون اين رود قرار گرفته؟!

تن را به رود ميسپاري

دستهايت را به درونش ميبري

مشتي و

شايد عهم پيمانه‌اي و

شايد هم جرعه از آن رود مينوشي

آنگاه که جرعه نوش « رجب » شدي

و

فرياد بر آور

سلام بر حسين (ع)

.

.

در پناه حضرت دوست