خدا... - گل پیکر

[ و به مردى که از او خواست تا پندش دهد فرمود : ] از آنان مباش که به آخرت امیدوار است بى آنکه کارى سازد ، و به آرزوى دراز توبه را واپس اندازد . در باره دنیا چون زاهدان سخن گوید ، و در کار دنیا راه جویندگان دنیا را پوید . اگر از دنیا بدو دهند سیر نشود ، و اگر از آن بازش دارند خرسند نگردد . در سپاس آنچه بدان داده‏اند ناتوان است ، و از آنچه مانده فزونى را خواهان . از کار بد باز مى‏دارد ، و خود باز نمى‏ایستد ، و بدانچه خود نمى‏کند فرمان مى‏دهد . نیکوان را دوست مى‏دارد ، و کار او کار آنان نیست و گناهکاران را دشمن مى‏دارد ، و خود از آنان یکى است . مرگ را خوش نمى‏دارد ، چون گناهانش بسیار است و بدانچه به خاطر آن از مردن مى‏ترسد در کارست . اگر بیمار شود پیوسته در پشیمانى است ، و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانى . چون عافیت یابد به خود بالان است ، و چون گرفتار بلا شود نومید و نالان . اگر بلایى بدو رسد ، به زارى خدا را خواند ، و اگر امیدى یابد مغرور روى برگرداند . در آنچه در باره آن به گمان است ، هواى نفس خویش را به فرمان است ، و در باره آنچه یقین دارد در چیرگى بر نفس ناتوان . از کمتر گناه خود بر دیگرى ترسان است ، و بیشتر از پاداش کرده او را براى خود بیوسان . اگر بى نیاز شود سرمست گردد و مغرور ، و اگر مستمند شود مأیوس و سست و رنجور ، چون کار کند در کار کوتاه است و چون بخواهد بسیار خواه است . چون شهوت بر او دست یابد گناه را مقدّم سازد ، و توبه را واپس اندازد و چون رنجى بدو رسد از راه شرع و ملّت برون تازد . آنچه را مایه عبرت است وصف کند و خود عبرت نگیرد ، و در اندرز دادن مبالغه کند و خود اندرز نپذیرد . در گفتن ، بسیار گفتار ، و در عمل اندک کردار در آنچه ناماندنى است خود را بر دیگرى پیش دارد ، و آنچه را ماندنى است آسان شمارد . غنیمت را غرامت پندارد و غرامت را غنیمت انگارد . از مرگ بیم دارد و فرصت را وامى‏گذارد . گناه جز خود را بزرگ مى‏انگارد و بیشتر از آن را که خود کرده ، خرد به حساب مى‏آرد ، و از طاعت خود آن را بسیار مى‏داند که مانندش را از جز خود ناچیز مى‏پندارد . پس او بر مردم طعنه زند و با خود کار به ریا و خیانت کند با توانگران به بازى نشستن را دوست‏تر دارد تا با مستمندان در یاد خدا پیوستن . به سود خود بر دیگرى حکم کند و براى دیگرى به زیان خود رأى ندهد ، و دیگران را راه نماید و خود را گمراه نماید . پس فرمان او را مى‏برند و او نافرمانى مى‏کند . و حق خود را به کمال مى‏ستاند و حق دیگرى را به کمال نمى‏دهد . از مردم مى‏ترسد ، نه در راه طاعت خدا و از خدا نمى‏ترسد در راه طاعت بنده‏ها . [ و اگر در این کتاب جز این گفتار نبود ، براى اندرز بجا و حکمت رسا ، و بینایى بیننده و پند دادن نگرنده اندیشنده بس مى‏نمود . ] [نهج البلاغه]

کل بازدیدها:----245810---
بازدید امروز: ----26-----
بازدید دیروز: ----16-----

خدا...

نویسنده: بهار

دوشنبه 85/1/7 ساعت 12:34 صبح

ای میدانی چرا خدا شیطان را از درگاه خود راندو برای همیشه اورا طردکرد؟چون فرمان خدا برای سجده ی بر انسان اطاعت نکرد.اما بی وفایی برخی ادمیان را بنگرکه ازخدا رو می گرداندوحلقه بندگی شیطان به گردن می اویزند.رسول خدا میفرماید:خداوند به این انسان ها میگوید:من به خاطر تو شیطان را طرد کردم اما تو اورا دوست خود گرفتی وبه اطاعت او در امدی؟! امام علی میفرمایند:در هیچ چیز نظر نکردم مگر اینکه خدا راقبل وبعدوبا ان دیدم. نیایش: خدایا تورا سپاس میگویم که به من کرامت بخشیدی و بهترین سرمایه های خلقت را به من ارزانی کردی تا توشه راه کنم وبه سوی تو باز ایم.با تو پیمان می بندم انچه را لازمه ان سرنوشت جاوید است اماده کنم و خود را مهیای حضور در سرای دیگر کنم.بار خدایا مرا یاری کن...(امین) روزها فکر من این است و همه شب سخنم ***که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا امده ام امدنم بهر چه بود ***به کجا میروم اخر ننمایی وطنم

نظرات دیگران ( )

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

با عرض معذرت از امام زمان (عج)
:(((
:((
خدا تنها تکیه گاه
چند حدیث مفید...
روزها نو نشده....
شکسپیر گفت...
خداوندا...
...
یا امام زمان کی میایی؟
خدایا...
ای خدای مهربون ...
گنجشک به خدا گفت:
...
سلام بر پیامبرخوبی ها...
[همه عناوین(72)][عناوین آرشیوشده]