روزيست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد

ابــر از رخ گـلـزار هـمـي شـويد گـرد

بـلـبـل بــه زبـان پـهلوي بـا گـل زرد

فــريـاد هـمي زنـد کــه مـي بـايـد خـورد

گويند بهشت و و حور عين خواهد بود

وآنجا مي ناب و انگبين خواهد بود

گر ما مي و معشوقه گزيديم چه باک

آخر نه به عاقبت همين خواهد بود

گويند بهشت و حور و کوثر باشد

جوي مي و شير و شهد و شکر باشد

پر کــن قـدح بـاده و بـر دستم نِه

نـقدي ز هزار نـسيه بـهتـر باشد

يـاران بموافقت چو ديــدار کـنيد

بـايد کــه ز دوست يـاد بسيار کنيد

چون باده خوشگوار نوشيد به هم

نوبت چو به ما رسد نگون سار کنيد

روزي که نهال عمر من کنده شود

و اجــزام يـکـدگر پــراکنده شـود

گر زانکه صراحئي کنند از گل من

حالي که ز بــاده پراکني زنده شود